Het meisje dat niet goed genoeg was – Oude pijn zien en helen

Wat nu?
Moe. Nergens zin in. Grumpy.

What the fuck gebeurt mij nou? Zondagochtend 19 december 2012, vanavond volle maan notabene en ik wil NIKS. Laat me met rust!!

Twee dagen geleden kwam mijn prachtige website online, echt helemaal PETRA, in alle kleuren van de regenboog. Ik zou nu gewoon blij moeten zijn toch. Ik heb daarin een eigen webshop en mijn nieuwe boek van HET MAANMEISJE wordt er gekocht! Gisteren weer pakketjes op de post mogen doen en mensen aan de deur gehad die dit lieve boek willen hebben. Heerlijk persoonlijke mooie boodschappen erin geschreven. Ik doe wat ik leuk vind, waar ik mezelf en anderen blij mee maak.

Vandaag: GRRRR…. Leave me alone.

Heej, Petra, dat kan niet hoor, je MOET nu doorpakken. Dat boekje loopt niet vanzelf naar mensen toe, je moet promoten, je hebt niet eens een echt salespage, kun je nog maken toch? Je zag het bij die andere schrijfster, die had dat wel.

Wow.

BAM. BAM.

Dit meen je niet. Rot op! Hier heb ik geen zin! Ik zie mezelf ineens zitten met twee armpjes over elkaar, boos gezicht de andere kant op. In gedachten uiteraard, mijn innerlijk kind.
In de echte wereld, deze zondagochtend, speelt zich dat serieus in mijn slaapkamer af.

Mijn lief die naast me op bed met een kopje koffie tegen me zegt: ‘Anderhalf jaar? Boos?’

‘Ja. Klopt,’ zeg ik en ik kijk naar buiten. Ik voel dat mijn kleine Petraatje boos is, maar dat er een zee van verdriet onder schuil gaat.

Tijd om naar binnen te gaan. GRRRR…. Zo geen zin in. (innerlijke stem, bang voor verdriet en pijn). Ik, volwassen Petra, weet dat deze zondag mij uitnodigt om te verzachten, om zeer oude pijnen te helen. Ik vloek in mezelf.
KAK (ik zei iets anders, maar dat zal ik niet herhalen, ik wil GOD en jou dat niet aandoen). Ik dacht dat ik onderhand wel klaar was!!

IK BEN NIET GOED GENOEG. WAT NOU?!!

Oké. WAT NU?
Mijn zusje een app sturen dat ik nu niet kan bellen over de kerst. Eerst huilen. Jezus wat een tranen. Nog meer en nog meer. Waar komen die vandaan? Ik geef me over. Een klein half uur later is het 12.00u. Ik luister naar Bonnie Bessem, sluit aan bij de zondagcirkel.

Ondertussen ga ik weer eens op zoek in mijzelf naar de kleine Petra, waarvan ik dacht dat ze lekker buiten speelde. Deze keer niet. Ze is verstopt in een zeer donkere grot, achterin, in een erg kleine nis waarin ze opgekruld precies past.

Wanneer ik dat zie, het verstilde beeld van dit innerlijke kind, laat ik het verdriet wat ik in de echte wereld voel, naar buiten stromen. Bijna wanhopig vraag ik me af wat ik kan doen. Dan zie ik een beeld wat ik eerder zag. Een prachtige engel, met een geelgouden gewaad en regenboogkleuren om zich heen, verschijnt boven het kleine opgerolde versteende meisje. Ze omhult haar met de zachte en warme kleuren, laat deze liefdevol om haar heen stromen.

Lieve Petra, dit is oud, een zeer oud patroon, niet alleen van dit leven, waarin je regelmatig meemaakte dat ‘JIJ NIET GENOEG ZOU ZIJN’, maar van eeuwen en eeuwen. Je voelt nu een van de oudste pijnen die gecreëerd zijn door de mens. Een zelfgebouwde kooi die in de mensheid is gebracht. Die een illusie is en niet meer meegaat naar de NIEUWE TIJD.

JE BENT NAMELIJK ALTIJD GOED GENOEG.

Dan hoor ik ergens in de verte de stem van Bonnie zeggen dat we elkaar allen de hand geven. Meteen hoor ik ook een lied in mijn gedachten: YOU ARE NOT ALONE
Tranen en diepe snikken terwijl ik voel dat ik niet alleen ben, dat ik het niet alleen hoef te doen. Wat is dat fijn. Eindelijk, ik hoef het niet meer alleen te doen.

De kleine Petra versteend, echt als een beeld van poreus grijs beton, beweegt niet. De engel is bij haar gaan zitten in de kille grot. Ik had zo gehoopt dat ze wakker zou worden, dat ze te ‘repareren’ viel. Dan zie ik dit betonnen meisje veranderen, als het ware opgroeien, tot een oudere leeftijd, ze is jongvolwassen. Ligt nog steeds opgekruld, op haar knieën, met haar rug naar boven. ( *)

Ondertussen bedenk ik dat ik geen idee heb hoe ik deze betonnen beelden kan helen. Ik vind het al knap dat ze veranderd is.

Laat het maar los lieve Petra.
En ik huil verder. Ik krijg zakdoekjes van mijn lief, die me rustig alleen laat zijn, nadat hij even gecheckt heeft of het oké is met me. Ja, ik ben oké, ga maar.

STIL MAAR huil maar, ALLES KOMT GOED. Opnieuw deze tekst van een kerkelijk lied, wat nu in me opkomt. Ik hoorde het in gedachten eerder deze week voorbijkomen. Ik vertrouw. Dat altijd. OER-vertrouwen in mij, ook nu.

De betonnen jonge vrouw, nog steeds geknield, met gebogen hoofd, spreidt haar armen helemaal uit met een gratie die niet past bij de zwaarte. De armen veranderen in vleugels, van puur wit en een zwaan neemt het beeld over. Letterlijk en figuurlijk. De grote liefdevolle gracieuze zwaan heeft 2 poreus betonnen beeldjes onder haar vleugels genomen…

Ik wil het graag snappen. Dat doe ik niet. Ze neemt ze mee, over het water, ze zijn zo versteend, ze horen bij het oude tijdperk, wat nu afgesloten wordt.

In gedachten kijk ik nog eens in de nis in de grot. Die is leeg. Mij valt het gat op, wat in het dak is gemaakt. De kleine Petra had alleen maar naar boven hoeven kijken, om te zien dat ze niet gevangen zat. Ze had er makkelijk uit kunnen stappen, bedenk ik.

Maar als niemand je dat vertelt en je bent bang… dan blijf je stil, bewegingloos, zitten waar je zit. Je durft niet te bewegen, uit angst dat je weer de pijn gaat voelen, weer gekwetst gaat worden.

Wat als niemand je vertelt dat je eruit kunt stappen naar een wereld vol liefde?

Ik vertel het je nu.

Kies voor je vrijheid, kijk naar boven, zet die stap uit liefde voor jezelf.

Je hoeft het niet alleen te doen.

YOU ARE NOT ALONE

Zo mooi om te zien dat het verhaal van Het Maanmeisje ook dit thema raakt. JE BENT NIET ALLEEN.
Wonderlijk dat ook Het Sterretje dat niet meer kon stralen, een prachtig kort verhaal wat je gratis kunt downloaden op mijn nieuwe website, dat gevoel precies aanraakt.

JE BENT PERFECT.
STRAAL!

Liefdevol neemt de zwaan beide beelden onder haar moeder- en vaderlijke vleugels tegelijk. Ik weet dat ze veilig zijn, voor altijd en laat ze los, zoals ze mij loslaten.