Er was eens… een ziel

ER WAS EENS EEN ZIEL …
Mijn eigen sprookje.

Er was eens een lief klein meisje met 2 blonde staartjes dat naar de aarde kwam. Ze kwam hier om liefde te zijn. Om liefde te ervaren.

Onvoorwaardelijke liefde wel te verstaan. Dit was een van haar opdrachten die ze meenam voor zichzelf. Eerst zelf ervaren, dan anderen deelgenoot maken.

Voor ze naar de aarde kwam, koos ze zorgvuldig een aantal taken uit. Wat zou ze deze keer weer gaan beleven op aarde? Vorige keren had ze al veel geleerd. Alleen de liefde, de onvoorwaardelijke liefde, zo een waarbij je voelt dat alles oké is, dat je geaccepteerd wordt, wat je ook doet, die had ze nog niet ervaren op aarde. Die voelde ze alleen maar in de wereld waar ze was voor haar leven op aarde begon. Ze wilde heel graag dat ze dit heerlijke en fijne gevoel naar de aarde kon overbrengen.

Onvoorwaardelijke liefde.
Hoe dan?

Ze stippelde, samen met andere zielen, die graag een onderdeel wilden zijn van haar pad en haar wilden helpen bij haar opdracht, een bijzondere reis uit. Als ze deze reis zou gaan maken, dan had haar wens heel veel kans van slagen. Ik zeg: heel veel, want op aarde ben je altijd nog in staat om te kiezen voor een andere mogelijkheid. Je kunt, om het zo maar te omschrijven, van het padje raken. 😉

Maar, aan de tekentafel in het grote universum werd Petra’s reis geschreven en getekend.
Alle aanwezigen wisten dat Petra een pittige taak op zich nam. Nu je dit leest vraag je je wellicht af: wat bedoel je? Ze komt toch liefde brengen? Daar is toch niets zwaars aan?

Laat me je dan dit vertellen:

Als je als ziel naar de aarde komt en je wordt geboren, verenig jij jezelf met een menselijk lichaampje, nog klein en helemaal afhankelijk van de zorgen van een papa en mama, of van andere mensen die voor je zorgen. Je hebt bewust gekozen voor deze plaats en tijd. Net zoals de anderen wisten dat jij zou komen in hun leven. Je maakte samen afspraken.

Als baby voel jij de verbinding met de wereld waar jij als ziel uit bent vertrokken nog zeer sterk. Je kunt nog makkelijk heen- en weer ‘reizen’. Vooral als je slaapt. Langzaam wen je aan je aardse lichaam en groei je groter en groter. Er komt een tijd dat jij je niet meer herinnert waar je vandaan bent gekomen. Dat gebeurt tot nu toe bij bijna ieder mens op aarde en is helemaal de bedoeling.

Tijdens je afdaling naar de aarde reisde je door ‘de sluiers van vergetelheid’. Deze zorgden ervoor dat de herinnering steeds vager kon worden aan jouw wereld van herkomst. Je vergat zelfs dat jouw lichaam, je menselijke vorm, niet het enige lichaam is waaruit je bestaat. Dat is normaal. Niets om je zorgen over te maken. Zo was het leven bedoeld tot nu toe op aarde.

Maar als je vergeet wat je komt brengen, of graag wil komen doen op aarde, hoe zit het dan met de tekentafel en de mooie plannen?

Ik, Petra, ik kwam naar de aarde en wist op dat moment al dat ik alles zou vergeten wat ik hier wilde komen doen. Om er toch voor te zorgen dat ik zou ‘slagen’, creëerde ik een heel team om me heen. Die waren bij mijn tekentafel betrokken. Ik ben degene die op aarde onze plannen uitwerkt. Zij zijn allemaal onderdeel van mijn reis.

Zo is de tweeling die ik in 1994 kreeg niet toevallig bij mij geboren. Zo was het ook de bedoeling dat een van hen zou overlijden, was het de bedoeling dat ik op het pad terecht kwam van zoeken naar mijn overleden kind: waar is hij gebleven na zijn dood?

Het moest zo zijn dat mijn ouders een hele vervelende echtscheiding zouden meemaken, moest ik gescheiden van mijn zusje opgroeien na mijn 13e levensjaar en ook 5 jaar lang mijn moeder niet meer zien. Het was de bedoeling dat ik vele ervaringen zou opdoen, die mij het gevoel gaven van afgescheidenheid, van alleen zijn, eenzaamheid.

Als kleine Petra had ik een lui oogje, was anders dan de anderen, zoals het sterretje anders was. Mijn pleister voor mijn oogje kon ik niet verstoppen. Ik was zichtbaar anders. Ik werd buitengesloten en gepest. Op de kleuterschool.

Al deze ervaringen zorgden ervoor dat ik op zoek ging naar de onvoorwaardelijkheid van liefde, van JEZELF MOGEN ZIJN en dat dat voldoende zou zijn.

De volwassen Petra ruimde trauma’s op, zocht naar verlichting van haar verdriet en pijn en het mooie was wel dat zij altijd, in heel haar leven een onderstroom heeft gevoeld en ervaren van vertrouwen. Vertrouwen dat alles goed zou komen. Dat wat er gebeurde zo moest zijn, dat het niet toevallig was, maar dat het MIJ TOE VIEL.

Nu, december 2021,
ben ik me bewust van wie ik ben en ben ik me ook bewust dat ik niet eens alles zie van wie ik werkelijk in zijn totaliteit ben.

Het leven zit zo wonderlijk in elkaar.
– Ik weet dat ik Petra genoemd ben door mijn ouders, maar ik ben meer dan dat.
– Ik ben niet mijn gedachten.
– Ik heb een aards lichaam, daar woon ik in, met heel veel plezier!
– Ik vind het heel fijn dat Petra haar pad volgt.
– en dat zij nu dit schrijft en deelt met de wereld. Zo ontmoeten en bereiken we andere mensen.

Weet je dat we allemaal een rol spelen in elkaars verhaal? Mooi hè. Jij in mijn story en ik in die van jou. Ik vind het dan weer grappig dat het zo eindigt, mijn verhaal, mijn story. Ik kan het gerust mijn Soulstory noemen.

Nu, eind 2021, ben ik me ervan bewust dat ik mag ontvangen. Ik kom niets brengen, ik kom hier om mijn plan te ontvangen. Ik voel dat ik word geleid. Dat niets toeval is. Dat alles er dus al is. Dat het vanuit de toekomst naar mij toekomt.
Dat scheelt maar 1 letter!
De s.

De s van STILTE.

Die ik opzoek om naar mijn hart te luisteren,

Want daar woont mijn ziel.

En dat ben ik.